---

De plaats en het kasteel van Marquardt liggen ongeveer 15 km ten noordwesten van het stadscentrum van Potsdam aan de Wublitz, een zijrivier van de Havel. Het kasteelpark grenst aan de Schlänitzsee. Sinds een gemeentelijke hervorming in 2003 is Marquardt een district van Potsdam. Het kasteel heeft een bewogen geschiedenis als woon- of zomerresidentie met aristocratische rechten of rechten van de hogere klasse, maar ook als hotel, militair hospitaal en universitair instituut. Op dit moment (maart 2013) staat het leeg en wordt het maar langzaam verhuurd.



Archeologische vondsten getuigen van een oude Wendische vissersnederzetting op dit punt al in de 9e eeuw. De oude plaatsnaam Skoryn is gevonden in archieven in 1313. De eigendomsstructuur van het bijbehorende landhuis of landhuis is inmiddels volledig bekend. Sinds 1375 waren er twee landhuizen die eigendom waren van de regering van de familie. In 1660 kocht Moritz Andreas von Wartenberg beide boerderijen en ontwikkelde een landhuis. Een van de landhuizen werd overgenomen als landhuis, de andere als zetel van het landgoedbeheer. Het laatste herenhuis, het laatste kasteel, bestond uit een verdiepingshoogte en een zichtbare mezzanine.



De laatste van de von Wartenbergs stierf in 1704 zonder enige gebeurtenissen. De volgende bezitter en leenheer was markiezin Ludwig von Printzen (1675–1725). Op zijn verzoek aan zijn koning Friedrich I, noem het pand volgens de richtlijnen voor zijn voornaam. Al in 1708, de Freiherr-leider van wat nu weer Gut Marquard is, werd Carow zijn familiezetel met het kasteel, de kerk en de erfelijke begrafenis.



Tussen 1708 en 1781 was Marquard eigendom van de familie von Wyckersloot, die naar de Nederrijn verhuisde. Op een koninklijke verklaring van 1763 werd vernomen dat een zijderupsenkwekerij permanent eigendom was. Ten noordoosten van het landhuis werd een moerbeiboomplantage aangelegd. In de laatste generatie had de familie zo'n grote schuldenlast dat ze met verlies aan Marquard werden verkocht. Theodor Fontane (1819-98) noteerde zijn omzwervingen door de Mark Brandenburg (1862-89) in het boek Havelland over zijn eigen ontwikkeling, die al weinig constant eigendom had, dus nu we kort Marquardt zijn van 1781 tot 1795 zie in de nasleep van verschillende families. De volgende Potsdam's bevatten een rol. Degenen die dicht bij de rechtbank stonden, of die het buiten de dienst moeilijk vonden om uit de zon te komen, kiezen degenen die dichter bij hen staan. Marquardt was een van hen. Hovelingen begrijpen, erkennen hun Villeggiatur (es .: recreatief verblijf in een landelijke omgeving) en onderscheiden het weer [2]. Een grote weerstand tegen merken in 1791 diverse binnenplaatsen in het dorp, opening van een groot deel van het landhuis en het daarbij behorende boerenerf.



In 1795 werd generaal Hans Rudolf von Bischoffwerder (1741–1803) de nieuwe eigenaar van Marquard, een naaste vertrouweling en adviseur van koning Friedrich Wilhelm II (1744–1797). Marquard werd korte tijd het toneel van een bizarre episode in de Pruisische geschiedenis. Bischoffwerder had zich in zijn eigen carrière als soldaat en in verschillende staatskantoren aangetrokken tot occulte verschijnselen - een impact die toen niet werd gehoord. 1779 Deal in de orde van de Rozenkruisers, een mystiek-religieus geheim genootschap dat oorlog voert tegen de huidige inspanningen van de Verlichting. Samen met Johann Christoph von Woellner, een andere politieke Rozekruiser, wint hij in 1781 de Pruisische kroonprins Friedrich Wilhelm (II.). Als lid van de orde en in de geest van het geheime genootschap, ook daarna. Op Marquard leidt Bischoffwerder zichzelf naar Die in een met bomen omzoomde heuvel naast de Blauwe Grot. Kamer met verschillende licht- en kleureffecten en met dubbele instellingen. Daar - net als op andere plaatsen - behoren de Rozenkruisers, in aanwezigheid van de gemakkelijke en goedgelovige koning, tot spiritistische belangen, met schijnbare spookstemmen en andere gesimuleerde bovennatuurlijke verschijningen. Een later bezit van het kasteel, dat de grot tussen 1860 en 1870 verwoestte vanwege bouwvalligheid. Je locatie is niet meer vandaag.



Bischoffwerder maakte zijn bezit te machtig. Hij zou een goede relatie hebben met zijn boeren, hij heeft de belastingen en eiste slecht gezelschap, als een lange oorlog [3]. Na 1795 was hij verantwoordelijk voor het ontwerp van het gebied aan de oever van het meer als een Engels landschapspark. In 1823 hoorde zijn zoon dat het park opnieuw was ingericht op basis van een schets van Peter Joseph Lenné. In 1843 werd de laatste pastoor de spelling van de plaatsnaam - Marquard werd Marquardt. Theodor Fontane houdt van Marquardt Castle.



Na een lange tijd als aristocratische residentie, werd Marquardt in 1860 eigendom van een burgerij. In 1862 merkte de plaatselijke aalmoezenier op dat via Paul Tholuck, de nieuwe landeigenaar, die ... alleen stoommachines en andere machines in de stille en stille Marquardt alle poëzie en idylle zouden vernietigen. (...) Er is alleen het principe van nut en alles hangt af van de winst, van de portemonnee. (...) Ongeschoolde, hooghartige en immorele inspecteurs stonden op één plaats van de regering ...

Het volgende pand was in 1870, Kommerzienrat Carl Meyer, vertegenwoordiger van het Essen bedrijf Krupp in Berlijn, het paleis werd in 1879/80 opnieuw beheerd als een gebouw met twee verdiepingen en zeven raamassen. Op Meyer 1892 genoot Louis Auguste Ravené (1866-1944) als eigenaar. Hij was een afstammeling van hugenotenvluchtelingen die vanuit Frankrijk naar Berlijn waren gekomen en die door de groothandel in staal en ijzer deel gingen uitmaken van de uitbreiding van het Duitse spoorwegnet in de 19e eeuw. Met zijn gezin woonde hij in de zomermaanden in Marquardtgende Participation. Ravené Rightest verder, veranderende bouwrechten: gecontroleerd, het gebouw werd uitgebreid van 1879/80 en toegevoegd aan een L-vormige structuur; in toren vond plaats, noord en oostzijde terrassen herkennen. In een tweede renovatiefase in 1912/13, jaren later, werd een volledige vleugel van het gebouw met een ovale balzaal en een neobarokke gevel met grote ramen gebruikt. Er waren ook verschillende bijbehorende toevoegingen en decoratieve elementen zoals putti en neo-rococo-ornamenten. Ravené vertelde over de parkeersurveillance en de verandering van de baan. Op de wereldtentoonstelling in Brussel in 1897 verwierf hij de uitvoerig ontworpen smeedijzeren poort. In 1900 stichtte hij het nieuwe gebouw van de nabijgelegen protestantse dorpskerk waarin deze zich bevindt. Het architecturale ensemble van die tijd is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven.



In 1932 pachtte Ravené het kasteel en het hotelbedrijf Kempinski. Het "Hotel Schloss Marquardt" met tien eenpersoonskamers en 14 tweepersoonskamers, diverse restaurants met lambrisering, thee- en wijnbars en terrassen met uitzicht op het meer en het park zijn een populaire bestemming geworden, vooral Berlijn, voor de betrokkenen.

De activiteiten van de Kempinski-groep werden in 1937 door de nationaal-socialisten "gearyaniseerd". Aschinger AG Berlin zal het hotel in Marquardt blijven exploiteren totdat het systeem aan het begin van de oorlog in 1939 werd gecontroleerd en gecontroleerd als een reservehospitaal. Het restaurant is nog steeds in bedrijf. In maart 1942 verwierf Louis Ravené het eigendom, inclusief de grond en alle persoonlijke gebouwen, het kasteel (...), de serre, de tuinschuur, het distilleerderijgebouw, de smederij, de garage met Zige Wigehnen] aan Aschinger AG.



Het Sovjet Rode Leger bezette Marquardt op 25 april 1945. Het militaire hospitaal werd gesloten, de Aschinger-fabrieken werden gecontroleerd en kaal onteigend. In de eerste naoorlogse jaren verdwenen de gevolgen in het kasteel en de bijwerkingen van vluchtelingen uit de oude Duitse verdragen van de Oder. In hetzelfde park worden aardappelen en groenten verbouwd. Er is een school voor doven voor de grond en gebouwen: een school voor doven, de Oranienburgse tuinbouwschool (tot 1949), een proefstation voor agrobiologie (tot 1951), diverse wetenschappelijke instellingen voor fruitteelt en fruitteelt. Laatste aan het einde van de DDR-oorlog sinds 1986 de LPG-fruitproductie Marquardt.

De hotelgroep "Esplanade" werd in 1993 een "Schlosshotel Marquardt GmbH & Co. KG" en een nieuwe hotelfaciliteit op het landgoed. Na het verliezen van deze rechten had de federale overheid een optie op het kasteel. In 1998 verwierf een vastgoedbeheerder in München de grond van TLG Immobilien GmbH, een dochteronderneming van de Treuhandanstalt. In twee daarvan stond het kasteel voor het laatst leeg. De balzaal en enkele zijkamers kunnen worden gehuurd voor privé-evenementen. Gebruikers of kopers zijn momenteel (december 2011) op zoek naar dakreparaties en droogrotreparaties. Het moet onder het park worden geplaatst, ook als het kasteel een monumentaal pand is, ook in de toekomst.



Een internationale zomertentoonstelling van hedendaagse kunst met de titel “Rohkunstbau” was van 2009 tot 2011 te zien in kasteel Marquardt. Sinds 1998 zijn het kasteel en zijn omgeving het decor voor het filmen van minder dan twintig film- en televisieproducties of muziekvideo's.

---