---

Dolmen van La Zarcita.

Prehistorie en protohistorie: cultuur van het Huelva-brons, Tartessos en Turdetanos [bewerken]



Er zijn aanwijzingen voor menselijke aanwezigheid in het kustgebied van Huelva sinds de aankomst van de eerste kolonisten van het Iberisch schiereiland door de Straat van Gibraltar. Deze mannen vestigden zich geleidelijk en bezetten het meest noordelijke gebied.



Uit het neolithicum is er bewijs dankzij het bestaan ​​van sites zoals La Dehesa [10] in de regio El Condado, waar verschillende gebeeldhouwde stenen en keramische overblijfselen werden gevonden. Hunebedden zoals Soto en andere sites zoals El Pozuelo [11] of de overblijfselen van een ommuurde stad in La Zarcita [12] laten ons toe de menselijke aanwezigheid in deze gebieden te dateren.



In de bronstijd verscheen een goed geïdentificeerde cultuur in het gebied dat de huidige provincie Huelva omvat. Deze cultuur kwam in contact met de Portugese Zuidelijke Bronzen Cultuur, die in veel van zijn elementen doet denken aan de Cultuur van El Argar, zoals de geïndividualiseerde begrafenissen in cists of het gladde keramiek. Een van de meest karakteristieke kenmerken is het begrafenisritueel, met collectieve begrafenissen in megalieten en individuele begrafenissen, met een begrafenismodel dat zich in die tijd ook in het zuiden van Portugal ontwikkelde. [13] Dit alles suggereert dat er een soort contact tussen deze culturen moet zijn geweest. [14]



De necropolen in de Andévalo en Sierra Morena bevinden zich in de buurt van pyrietafzettingen. Voor de bekleding werden leisteenplaten gebruikt. [14] Hun grafgoederen zijn meestal niet overvloedig, slechts een paar kommen, behalve in de El Becerro necropolis, in de archeologische zone van Santa Eulalia, waar halskettingen en zilveren sieraden zijn gevonden. [13] Deze overblijfselen helpen om de doortocht door het gebied van de inwoners van de provincie tijdens de bronstijd te begrijpen.



De vondsten van de monding van de Huelva dateren ook uit de laatste fase van de bronstijd, die, samen met die in het gebied van het seminarie van de hoofdstad, [15] waarschijnlijk de monding vormen van de rivieren Tinto en Odiel in het gebied van het schiereiland met de vroegste voortdurende menselijke aanwezigheid, daterend uit 3000 voor Christus. C. [12] [15] [16] [17]

Geschatte invloedssfeer van Tartessos.



De Tartessiërs waren inheems in het zuidwesten van het schiereiland en assimileerden elementen van andere culturen, voornamelijk de Feniciërs en Grieken, die een relatieve aanwezigheid in deze landen hadden. Het contact met de Grieken viel samen met de opkomst van deze cultuur in de 6e eeuw voor Christus. C. en maakte een culturele vlucht mogelijk dankzij de handel in metalen uit de noordelijke mijnen. Tradities en mythen brachten verschillende fans en onderzoekers [18], zoals Adolf Schulten of Jorge Bonsor, [18] [19] ertoe om het gebied tussen de rivieren Guadiana en Guadalquivir te doorzoeken op schatten die aan deze stad werden toegeschreven. Hoewel er geen belangrijke overblijfselen zijn gevonden die hun territorium duidelijk aangeven of dat het een bestuursstad was, is archeologisch bewezen dat er in deze landen een geavanceerde vroege bronzen cultuur bloeide met metallurgische, landbouw- en weideactiviteiten; en dat hij handelde met de oostelijke Feniciërs en Grieken aan het begin van de Laatste Bronstijd. [20]



Het lijkt erop dat de komst van de Feniciërs en, later, van de Griekse handel geen algemene vooruitgang opleverde bij het Tartessische volk en dat hun economie nog steeds gebaseerd was op landbouw, veeteelt en visserij, aangezien de voordelen van handel en metallurgie in handen van sociale minderheidssectoren. [20] Archeologische vindplaatsen zoals die van Tejada La Vieja of de necropolis Cabezo de la Joya in de stad Huelva, tonen het kenmerk van deze relatief onbekende beschaving.



Het Tartesische koninkrijk raakte in de 6e eeuw voor Christus ernstig in verval. C. De redenen voor deze verdwijning waren complex. De val van Tyro in Assyrische handen zorgde voor een liberalisering van de handel in het westelijke Middellandse Zeegebied. Van dit feit werd gebruik gemaakt door de Griekse kolonie Massalia, die via het binnenland van de Rhône in contact kwam met de rijke minerale afzettingen in Noord-Gallië. [21] Dit feit betekende het verlies van geostrategische macht van Tartessos als tussenpersoon in de handel, waardoor de zilveren route naar de achtergrond werd gedegradeerd. De geopolitieke situatie in de Middellandse Zee veranderde met de uitbarsting van Carthago, dat de oude Fenicische handelsroutes heropende. De slag bij Alalia veronderstelde de Carthaagse suprematie tegen de Grieken en de crisis van de Griekse kolonie Massilia. [22] Carthago bracht de delfstoffenhandel in de Tartessos-regio weer op gang, maar deze keer werd gecontroleerd door de Punische kolonie Gádir. [23] Het Tartessische volk verloor volledig de controle over de handel en zelfs hun onafhankelijkheid met de Carthaagse verovering van het zuidelijke schiereiland. Reeds in deze tijd stonden de Tartessische mensen bekend als Turdetan.



De Turdetanen, historische afstammelingen van Tartessos en met dezelfde etnische wortels, leefden in praktisch de gehele huidige provincie en werden door Strabo beschouwd als ´´ de meest gecultiveerde van de Iberiërs´´. [24] Steden als Onuba en Ilipla waren in dit gebied van groot belang.

Voetstuk uit de Romeinse tijd gevonden in 1820 in Villarrasa.

Ancient Age: Roman Beturia en Beturia [bewerken]

Hoofd artikelen: Baetica en Beturia



In de Romeinse tijd lag de huidige provincie Huelva in de regio's die bekend staan ​​als Beturia Céltica en Túrdula, binnen de Romeinse senaatsprovincie Baetica. [25] De belangrijkste steden van die tijd waren Ilipla (het huidige Niebla), Onuba Aesturia (Huelva), Arucci Vetus en Turobrica, beide in het Aroche-gebied. Deze steden leefden voornamelijk van mijnbouw en maritieme handel, zoals Tartessos.



De Romeinen bouwden de eerste infrastructuur in de provincie en exploiteerden de mijnregio's efficiënter dan ooit tevoren, en beleefden een periode van pracht die ze zelfs vandaag niet genieten, aangezien de provinciale mijnbouw niet langer het bloeiende bedrijf van weleer is. Tot op heden was deze systematische exploitatie van minerale hulpbronnen niet geëvenaard. Tegenwoordig zijn de stortplaatsen van onbruikbaar afval van Romeinse activiteiten te zien in de huidige mijnen, [26] die momenteel bruikbaar zijn dankzij de beste technieken om het ganggesteente te scheiden.



Door de val van het Romeinse rijk in de 5e eeuw konden de Visigoten zich uiteindelijk in het gebied vestigen.

Van de middeleeuwen tot het einde van het oude regime [bewerken]

Visigotische periode



Toen de Romeinse keizerlijke macht ineenstortte, rukten de Visigoten, die voorheen deel uitmaakten van Rome, op naar de regio, waardoor een machtsvacuüm ontstond dat de Hispano-Romeinen probeerden te vermijden door zichzelf in de handen van Byzantium te plaatsen, in de zogenaamde provincie Spania. Dit veroorzaakte strijd die de hele 6e eeuw duurde. [27] [28]



De provincie Huelva is een Spaanse provincie gelegen in het westen van de autonome gemeenschap Andalusië en de hoofdstad is de stad Huelva. Met een bevolking van 512.366 inwoners [1] grenst het in het noorden aan de provincie Badajoz, in het oosten aan de provincie Sevilla, in het zuidoosten aan de provincie Cádiz, in het zuiden aan de Atlantische Oceaan en in het westen aan Portugal.



Het werd gevormd als een provincie in de administratieve afdeling van 1833, [2] in overeenstemming met gebieden die tot dan toe verbonden waren met de oude provincie Extremadura en het Koninkrijk Sevilla. Administratief is het verdeeld in 79 gemeenten, gegroepeerd in 6 gerechtelijke arrondissementen [3].



De economie wordt, net als in de rest van Spanje, gedomineerd door de tertiaire sector (57% van het bbp), waartoe ook het toerisme behoort. De secundaire sector heeft een relatief groter gewicht dan in de rest van Andalusië vanwege de belangrijke chemische pool (gekoppeld aan mijnbouw) en de raffinaderij La Rábida. Tot de activiteiten van de primaire sector behoren de visserij, een van de traditionele en belangrijkste middelen van bestaan ​​met een van de belangrijkste vissersvloten in Spanje, en de nieuwe gedwongen landbouw onder plastic, voornamelijk aardbeien met oorsprongsbenaming. Ook binnen de primaire sector heeft het Iberische ras van de Montanera-varkenshouderij een grote traditie en economisch belang, wat de D.O. Ham uit Huelva vanwege zijn hoge kwaliteit en acceptatie op de markt. [4]



Het heeft een veelvoud aan beschermde gebieden, waaronder het natuurpark Sierra de Aracena en Picos de Aroche en het Nationaal Park Doñana, dat wordt beschouwd als het grootste ecologische reservaat van Europa. [5]



Sinds het Boven-Paleolithicum zijn er aanwijzingen voor menselijke nederzettingen, die in dit gebied talrijke volkeren en culturen [6] hebben bewoond, zoals de Feniciërs, Tartessiërs, Turdetanen, Romeinen, Visigoten, moslims en christenen. Verschillende van deze steden bestonden soms naast elkaar en droegen bij aan de rijkdom van hun culturen die de eigenaardigheid van deze provincie heeft gevormd.



In de 13e eeuw werd het grondgebied van de huidige provincie Huelva opgenomen in de Kroon van Castilië en organiseerde het zich in realengos en landhuizen, waaronder het graafschap Niebla opvalt, het bezit van het Huis van Medina-Sidonia, samen met andere georganiseerde leengoederen rond Huelva, Palos de la Frontera, Moguer, Ayamonte en Gibraleón. Sindsdien heeft de provincie een opmerkelijke historische relevantie dankzij de speciale maritieme enclave, de nabijheid van de grens met Portugal, het mijnbekken en de rijkdom aan hulpbronnen in de bergen. Wat vooral opvalt, is de ontdekking van Amerika, die plaatsvond in deze landen, waar Christoffel Columbus in 1485 arriveerde en waar hij zijn eerste ontdekkingsreis organiseerde. Mannen als de gebroeders Pinzón, de Niño en de franciscanen van La Rábida waren fundamenteel voor het succes van het bedrijf.



Kunst, cultuur en tradities [bewerken]

Zie ook: Colombiaanse plaatsen, Gruta de las Maravillas en Fandango (dans)



De Huelva-cultuur, de vrucht van de verschillende volkeren die door het gebied trokken, is rijk aan tradities, festivals en vieringen. De christelijke traditie heeft het grote aantal vieringen van religieuze aard bevorderd, maar ook culturele evenementen die verband houden met het amerikanisme en de geschiedenis van de provincie vallen op. Onder hen zijn:

Klooster van La Rábida, in Palos de la Frontera.

Artistiek erfgoed



Huelva heeft een zeer rijke historisch-artistieke catalogus in zijn provincie, zowel religieus (waar veel christelijke tempels, kluizenaarsgebouwen en heiligdommen zijn en zelfs oude moskeeën uit de tijd van de islamitische overheersing en later omgezet in kerken) als burgerlijk, het resultaat van het passeren van de land van verschillende culturen



Van bijzonder belang zijn het historisch-artistieke complex van de Colombiaanse plaatsen [153], alle gebouwen of infrastructuren die lijken te zijn gerelateerd aan de industriële en mijnbouwarchitectuur van de 19e eeuw en de vestingwerken en kastelen die bloeiden gedurende de middeleeuwen. een belangrijke grensenclave met Portugal. Een van de meest opmerkelijke monumenten in Huelva, de meest waardevolle, gerangschikt op plaats, zijn:

Religieuze monumenten

Almonaster-moskee.



Van het bergstadje Almonaster la Real is de kerk-moskee gebouwd in de eerste decennia van de 10e eeuw en waarvan de mihráb een van de oudste in Spanje is, essentieel. [158]

Kerk van Onze-Lieve-Vrouw van Granada (Niebla).



In de hoofdstad van de bergen, Aracena, valt de priorijkerk van Nuestra Señora de los Dolores op. Het werd gebouwd in de 15e eeuw en werd in 1995 uitgeroepen tot Site van Cultureel Belang [159].



In de grensstad Ayamonte staat de kerk van Nuestro Señor y Salvador, uit de 15e-18e eeuw, [160] in Mudejar-stijl en gebouwd in de oudste wijk van de stad. Binnenin bevinden zich belangrijke werken van Vlaamse afkomst.



Vanuit de hoofdstad van Huelva: belicht de omgeving en het Heiligdom van Onze-Lieve-Vrouw van La Cinta, aan de Cabezo del Conquero; Deze tempel werd bezocht door Christoffel Columbus om de gunsten te bedanken die hij tijdens zijn reis had verleend en binnenin herbergt de patroonheilige van de stad waaraan hij zijn naam ontleent. [109] Ook belangrijk is de kerk van San Pedro, gebouwd op de overblijfselen van een moskee en aan de voet van een kasteel dat nu is verdwenen en dat vanwege zijn belangrijk erfgoed is uitgeroepen tot goed van cultureel belang. [161] Of het oude klooster en nu Iglesia Catedral de la Merced, ook uitgeroepen tot monument van Asset of Cultural Interest, [162] dat naast een van de hoofdkantoren van de universiteit ligt.

Klooster van Santa Clara, in Moguer.



De religieuze traditie in Moguer is duidelijk zichtbaar in het klooster van Santa Clara. Dit Nationaal Monument werd bezocht door Cristóbal Colón [163] om de zogenaamde Colombiaanse stemming te vervullen. Op hun beurt vallen de parochiekerk van Nuestra Señora de la Granada [164] (uit de 18e eeuw), waarvan de toren doet denken aan La Giralda in Sevilla, het klooster van San Francisco (15e-18e eeuw) en het Hospital del Corpus Christi (15e-18e eeuw) op. XIV).



In La Redondela staat de parochiekerk van Onze-Lieve-Vrouw van de Twaalf Apostelen, daterend uit de 15e eeuw, waarvan de laatste uitbreiding in 1795 was en onlangs gerestaureerd.



De ommuurde stad Niebla is de thuisbasis van de kerk-moskee van Nuestra Señora la Granada, een juweel van christelijke architectuur uit de 10e eeuw, waar de gelovigen naartoe stroomden tijdens de jaren van islamitische overheersing totdat de Almohaden het in een moskee veranderden. Het werd in 1931 uitgeroepen tot historisch artistiek monument. [165]



La Palma del Condado: de kerk van San Juan Bautista, uit de 18e eeuw.

Kerk van San Jorge Mártir, in Palos de la Frontera.



In Palos de la Frontera, een belangrijke stad in de provinciale geschiedenis, valt het klooster van La Rábida uit de 14e-15e eeuw op. Hij kreeg verschillende keren bezoek van Christoffel Columbus, waarbij hij steun kreeg en de eerste van zijn reizen maakte. Het werd uitgeroepen tot Nationaal Monument in 1856 [166] en uitgeroepen tot het eerste historische monument van de Spaanse volkeren. [167] Ook belangrijk is de kerk van San Jorge Mártir, uit de 15e eeuw, waar de koninklijke bepaling [168] van de katholieke vorsten werd voorgelezen, waarin Diego Rodríguez Prieto en andere inwoners van de stad Palos werd bevolen twee karvelen te laten klaarmaken om met Christopher Columbus te vertrekken. In 1931 uitgeroepen tot Nationaal Monument. Beide tempels zijn in gotische mudejarstijl.



In het kleine dorpje El Rocío, in Almonte, is de Hermitage van El Rocío essentieel, niet alleen belangrijk vanwege zijn artistieke waarde, maar ook omdat het een van de belangrijkste Maria-evenementen ter wereld vertegenwoordigt. [169] Deze tempel, gebouwd in 1963, verving eerdere tempels die te klein waren geworden door de toestroom van pelgrims.

Burgerlijke monumenten

Monument voor het ontdekkingsgeloof.



In de stad Almonte staat de uitkijktoren van la Higuera. Sinds 1755 afgekapt op het strand in Matalascañas als gevolg van de aardbeving in Lissabon, is het een van de typische foto's van de kust van Huelva. [170] Dit type constructie - gebruikelijk aan de kust van Huelva - was essentieel voor de verdediging en bewaking tegen frequente aanvallen van piraten.



In Aracena, hoewel het een natuurlijk monument is, valt de Gruta de las Maravillas op door zijn verlichting en geluidsconditionering en zijn toegang tot het stadscentrum. Deze grot, gevormd onder de kalkstenen rotsen van Cerro del Castillo, is een van de meest bezochte plaatsen in Huelva. Het werd uitgeroepen tot natuurmonument.



De stad Cortegana lijkt te worden gedomineerd door zijn kasteel, uit 1293. [171] Dit fort is een van de best bewaard gebleven in de provincie.



Hetzelfde gebeurt in Cumbres Mayores, waar het kasteel-fort van Sancho el Bravo sinds 1895 een Nationaal Historisch Monument is. Het is een duidelijk voorbeeld van defensieve architectuur tegen de Portugezen. [172] Hoewel de bouw ervan begon in 1293, was het pas in het begin van de 14e eeuw klaar.

Muelle del Tinto, in Huelva.



In de stad Huelva valt het Monument van het Ontdekkingsgeloof op, een groot kubistisch beeld dat in 1929 werd opgericht ter ere van de prestatie van de ontdekkers van Amerika [173] en twee bekende voorbeelden van de Angelsaksische periode in de stad: Barrio Reina. Victoria, in de Engelse stijl van het begin van de 20e eeuw, gebouwd om de werknemers van de mijnen in de stad te huisvesten, en de Muelle del Tinto, uit de late 19e eeuw, gebouwd om het lossen van mineralen naar de schepen van de haven van Huelva te vergemakkelijken en erkend bezit van cultureel belang. [174]

Modernisme aan de kust: het meest populaire gebouw op Isla Cristina, het huis van Gildita.



In de gemeente Isla Cristina is de 18e-eeuwse duiventil van de Huerta Noble het vermelden waard. Het is de grootste duiventil in Zuidwest-Europa. Het herbergt ongeveer zesendertigduizend duivennesten en heeft zijn oorsprong als een agrarisch-industrieel complex

---